και όμως...

είμαι σίγουρος ότι θα περιμένετε κάτι καινούριο! κάτι φοβερό! κάτι το εκπληκτικό.. κάτι Νοητικά αδιανόητο! όμως ατυχήσατε... αυτό που ενδέχεται να διαβάσετε παρακάτω δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια καθημερινή σαχλαμάρα . Ένας τύπος.. που φοβάται τα πάντα είναι συναισθηματικά ανάπηρος και νομίζει ότι είναι κάτι παραπάνω από όλους τους άλλους... ενώ είναι κάτι λιγότερο από το κάθε έναν ξεχωριστά.. Ναι για τον εαυτό μου μιλάω.. για αυτό και οι λάτρεις της καλής λογοτεχνίας μπορούν να μεταφερθούν μερικές ιστοσελίδες παρακάτω που ίσως να βρούν κάτι πραγματικά καλο και ωραίο..
Και οι κομπλεξικοί απλά μπορούν να κλείσουν τον σύνδεσμο λέγοντας "τι βλακείες.."

Μια ταπεινή αρχή..

με την εξουσία που μου δίνει αυτό το πληκτρολόγιο και μέσα από όσα μπορεί να προβάλει αυτή η οθόνη... σε ονομάζω... "Blog"

όλα άρχισαν 18 χρονια πριν...
ήταν μια κλασική μέρα... εγώ στην κοιλια της μητέρας μου.. ο πλακούντας με τάιζε και όλα ήταν όμορφα και ήσυχα...
ως που μια μέρα ξαφνικά.. είδα ένα φως να πλησιάζει!! ήταν ένας τύπος ντυμένος στα άσπρα και με μανία με τράβηξε έξω φωνάζοντας  "ΒΓΑΊΝΕΙ ΒΓΑΊΝΕΙ!" προσπάθησα να αντισταθώ , προσπάθησα να κρατηθώ.. αλλα αδίκως..!

όλα είχαν τελειώσει για μένα πλέον είχα χάσει τον παράδεισο μου και ήμουν πλέον έξω... αντιμέτωπος με όλες τις δυσκολίες από εκείνη την ημερα άρχισα να ζω στον πραγματικό κόσμο... και ο σκοπός μου από τότε είναι να βρω αυτόν τον τύπο και να τον σκοτώσω...

φυσικά και κάνω πλακα.. :P
δεν είχα ποτε τέτοιες τάσεις αντιθέτως. Η ιστορία μου βεβαια κάπου εκεί σταματάει και ξανά αρχίζει 3 χρονια μετά... όπου και έκανα το πρώτο μου ταξίδι .. ήταν ένα κουραστικό ταξίδι ομολογώ...  δηλαδή έτσι έλεγαν όλοι... σε αντίθεση βεβαια εγώ ήμουν γεμάτος ενέργεια!! έτρεχα μπρός πίσω δεξιά αριστερά.. πήγαινα στους επιβάτες και τους έκανα γκριμάτσες! γενικότερα σαν παιδί και εγώ "κοινωνικοπιομουν" όσο πιο πολύ μπορούσα!

Αναδρομη στο μέλλον του παρελθόντος..

τα χρονια πέρασαν με τον καιρό και το μέλλον έγινε παρόν .. και το παρόν έγινε παρελθόν! δεν μπορούσα να καταλάβω πολλά πράγματα σαν παιδί και εγώ και είχα πολλές απορίες έβλεπα τον χρόνο να περνάει τόσο γρήγορα και ένιωθα ότι είχα παγώσει.. ότι είχα κολλήσει σε έναν σωλήνα και δεν ήξερα πως να πάω μπροστά.. 

άλλωστε δεν ήξερα και πολλά πράγματα να κάνω για να επιβιώσω εκείνη την εποχή.. τα μονα πράγματα που ήξερα να κάνω καλά ήταν να γελάω , να κλαίω και να πονώ.. επίσης είχα ένα ελάττωμα... έλεγα την αλήθεια πέρα ως πέρα